Het leek vanmorgen wel herfst toen een dichte mistlaag het Malderse weerstation onzichtbaar maakte. Er stond nog steeds nauwelijks wind en ook boven de mist leek er een flinke laag Stratusbewolking te hangen. In de loop van de voormiddag bleek al snel dat zelfs de machtige meizon niet tegen deze laaghangende troep opgewassen was: het enige dat ze met veel inspanning bereikte was het verdwijnen van de 'erwtensoep'. Voorts bleef het somber, grijs en nagenoeg windstil (de windmeter gaf een zuchtje van 16,1 km/h uit het noorden aan als maximumsnelheid). Positief is wel de temperaturen die het nog steeds erg goed deden voor deze omstandigheden. Hete luchtmassa's waar vlot temperaturen tot 33 graden en meer worden gehaald bevinden zich dan ook maar net ten oosten van onze landsgrenzen. Te Malderen werden de hoge minima van 13,4 graden gevolgd door aangename maxima van 18,5 graden. Naast het volledig ontbreken van de zon, zorgde de bewolking ook voor een sterke stabilisering van de onderste luchtlagen waardoor er weinig interessants was om naar te kijken. Tijdens de namiddag bleef dit weersbeeld gehandhaafd al kregen we omstreeks 16H een zonnig en helder intermezzo aangeboden, een voorsmaakje van de avond die overwegend helder of lichtbewolkt verliep (Stratocumulus). Tussen beide opklaringen zat echter nog een grijze periode die een deel van de vooravond bestreek. Ondanks al dit gewolk hielden we het vandaag opnieuw helemaal droog.
Deze dag startte een stuk minder zonnig door toedoen van uitgestrekte Stratocumulusvelden die reeds vroeg in de ochtend present waren. De erg mooie en fotogenieke structuren erin maakten echter veel goed en bovendien ging het wolkendek na een paar uur breken zodat het halverwege de voormiddag weer bijna helder was. Doch ook dit weersbeeld was geen lang leven beschoren want er werden kleine stapelwolkjes gevormd die zich vrij snel gingen uitspreiden tot nieuwe Stratocumulusvelden en deze lieten vooral tijdens de namiddag erg weinig ruimte voor de zon over. Op sommige momenten zag het er ronduit somber en triest uit, maar het bleef wel droog en na zonsondergang hadden de wolkenvelden hun beste tijd reeds gehad waardoor er weer opklaringen ontstonden die tijdens de avond steeds breder werden. Het koelde een stuk langzamer af dan de voorbije avonden terwijl de rest van de avond vrij rustig verliep. Met temperaturen tussen 9,7 en 22,4 graden was het weer een behoorlijke lentedag terwijl de wind niet al te hinderlijk was met haar snelheden tot 19,3 km/h uit het oosten. Het vrij hoge neerslagtotaal van 2,2 mm is afkomstig van een pindanootje uit een nabijgelegen voederbakje dat in de pluvio is gevallen tijdens een 'luchttransport'.
Afgelopen nacht is het koufront verder naar het oosten doorgezwaaid, en zijn we in de onstabiele zeelucht terechtgekomen die zich gisteren nog ten westen van ons bevond. Maar nog voor de zon de kans kreeg om de buienmolen op gang te trekken kwam er een hogedrukgebiedje tussenbeide, welke de onstabiliteiten vanuit het zuidwesten tijdig een halt toeriep. Enkel het noordoosten van Nederland kreeg onweersbuien te zien, maar ook daar liet de hogedrukinterventie niet lang op zich wachten. Te Malderen gingen de statige Cumulus congestus wolken ondertussen over in Cumulus mediocris, om vervolgens te eindigden als onschuldige Cumulus humilis. Het hogedrukgebiedje had duidelijk gezelschap bij zich, want uit diezelfde hoek werd de lucht 's avonds een beetje melkachtig. De satellietbeelden toonden inderdaad dat er een warmtefrontje in die buurt te vinden was. Maar veel meer was er niet van te merken, de laatste stapelwolkjes gingen over in kleine Stratocumulusveldjes die naar zonsondergang toe alle leven uit zich zagen wegvloeien. In het zuidoosten was nog een beetje Cirrus te zien van het wegtrekkende koufront. We eindigden dus in heldere omstandigheden als afsluiter van een dag die met temperaturen van 7,2 tot 21,3 graden niet teleurstellend was te noemen. Naast dit alles stond er een west- noordwestelijke bries die met snelheden tot 29,0 km/h over de pluviometer streek, welke op haar beurt 0,0 mm als neerslagtotaal aangaf.
Op wat hoge sluierwolkjes na was er vandaag niet veel van bewolking te merken. Voor wat Malderen betreft althans, want de kustgebieden bleken erg gevoelig voor zeemist en daarbijhorend somber en kil weer. Na de middag werden er stapelwolken gevormd, maar dit bleek vooral ten oosten van Malderen het geval te zijn zodat het hier helder bleef. Ideale omstandigheden om aangename maxima van 23,1 graden binnen te rijven, al zaten de minima nog aan de lage kant met 7,2 graden. Er stond een noord- noordoostelijk briesje dat extra verkoeling bracht met haar snelheden tot 27,4 km/h, en hierbij moeten we alweer opmerken dat we nog steeds in een overwegend noordelijk stromingspatroon gevangen zitten. Wat er aan stapelwolkjes werd gevormd in het binnenland, loste 's avonds weer op en in Malderen leek de vochtige zeelucht een doorbraak te forceren. Dit resulteerde in fletsere kleuren en een nevelige indruk van de atmosfeer. Wie bij dit alles aan neerslag dacht, kon zich echter alleen maar aan neerslachtige plantjes verwachten bij een dagtotaal van 0,0 mm.
Tijdens het tweede deel van de nacht is het dan alsnog gaan onweren, maar doordat de zwaarste kernen net ten oosten van ons voorbijtrokken bleven de hoeveelheden teleurstellend laag. Af en toe zette een bliksemflits alles in een spookachtig licht, maar halverwege de vlaag was het reeds bijna zonsopgang en dus klaarlichte dag. De bewolking ging toen over in Altostratus met veel forse Stratocumulus castellanus velden ertussen waaruit het af en toe nog druppelde. In het uiterste westen waren reeds opklaringen te zien en het neerslagtotaal werd onverbiddelijk tegengehouden op 1,2 mm wat later ook het dagtotaal zou worden. We kregen diepblauwe luchten te zien met Cumulus die zich tot Stratocumulus uitspreidde en waarvan de eerste wolkenstraat nog twee regendruppels liet vallen. Deze wolken losten na de middag weer op en we kregen nu een diepbblauwe lucht met fraaie Altocumulus undulatus erin te zien. Op het eerste zicht leek dit aangenaam lenteweer te zijn met temperaturen die van 10,3 tot 21,2 graden stegen. Dit was echter buiten de westenwind gerekend die met snelheden tot 49,9 km/h ongemeen hard uit de hoek kwam en voor een erg ruig en herfstachtig weertype zorgde ondanks de vrolijke zonneschijn. Deze wind bleef ook 's avonds als een wilde furie tekeer gaan terwijl de Altocumulus oploste en plaats maakte voor wat Cumulus en Stratus fractus. Dit was meteen ook het laatste dat we zagen toen de zon later op de avond weer onder ging.
Het leek wel alsof we al een eind in de herfst zaten vanochtend met mist en Stratus bewolking. De temperatuur was gezakt naar 12,6 graden en tijdens de uren daarop warmde het nauwelijks op. De bewolking bleef immers hangen en het had veel weg van een mistroostige Allerheiligendag waarbij zelfs de warme kleuren van de herfstbladeren ontbraken. Maar tegen de middag werd de bewolking alsnog dunner, en toen ging het razendsnel met opklaringen en warmte die vanuit het noorden kwamen afzakken. Toen het kwik halfweg de namiddag was opgelopen naar 24,2 graden wisten we niet wat ons overkwam en leek het alsof we half juli waren. De lucht was wel erg nevelig en de droge en luchtige oostenwind (maximumsnelheid afgelopen nacht reeds met 25,7 km/h uit het west- noordwesten) zorgde er voor dat het zeker niet zwoel of drukkend aanvoelde. Ze was voor sommigen echter misleidend want net als een paar dagen geleden was er niets dat ons deed vermoeden dat er een explosieve onweerssituatie aan de gang was. Slechts wie de radarbeelden bij de hand had, kon omstreeks 18H vaststellen dat er ter hoogte van Mol een enorm onweerscomplex oprees dat zich in een mum van tijd vormde en de omgeving teisterde met wateroverlast, hagel en talloze blikseminslagen. Wie op de baan van het gedrocht zat, werd compleet verrast doordat de nevelige lucht en het overvloedige strooilicht erin het 'noodweer' tot het allerlaatste moment verborgen hield. De stealthstorm was echter maar een kort leven beschoren, en toen het een paar uur later in Malderen arriveerde (ook op haar pad) bleven er slechts drie stapelwolken over terwijl het aambeeld niet eens zichtbaar was door de nevel. We konden dus terug 0,0 mm bijschrijven al stak er een koude noordoostenwind op die wellicht een restant was van de verkoelende regen die de bui eerder op de avond genereerde. Er volgde een mooie, oranje zonsondergang die door een kille en nog steeds nevelige nacht werd gevolgd.
De wind is tijdens het tweede deel van de nacht weer wat afgezwakt waardoor we het daglicht vanochtend in een grijze en druilerige omgeving zagen weerkeren bij minima van 7,7 graden. Er viel af en toe lichte regen of motregen waardoor de omgeving er kleddernat bijlag ondanks de nauwelijks meetbare neerslag. Later begon de wind door menging van de luchtlagen weer aan te spannen en gingen we een donkere, gure en ijskoude voormiddag in. Doch plots was het alsof iemand alle lichtschakelaars van een nationaal voetbalstadion tegelijkertijd overhaalde, en werden we verblind door krachtige zonnestralen terwijl alle bewolking ineens verdwenen was op wat gebroken Stratocumulusveldjes na. Door het krachtige windveld (tot 29,0 km/h uit het noordwesten zijn brede opklaringen erin geslaagd om bijna alle wolken in enkele tellen te verjagen. Het zag er een stuk vriendelijker uit en door de mooie diepblauwe lucht, de sterke contrasten en uitzichten op de resterende bewolking zal er wellicht meer dan één fototoestel geklikt hebben vandaag. Wie heel geconcentreerd naar een thermometer keek, kon het kwik zelfs een beetje zien bewegen met maxima van 13,3 graden als resultaat. Het feestje was echter van korte duur want er werd massaal Stratus fractus bewolking gevormd en er dreven al snel nieuwe Stratocumulusvelden binnen. In een mum van tijd was het weer volledig betrokken, en daar bleef het niet bij want 's avonds begon het weer te druppelen vanuit het noorden. Een occlusiefront zakte geleidelijk af over onze omgeving, wat eerst gepaard ging met lichte regen, gevolgd door een droge periode en dan zware regenval. Tijdens die droge periode konden we genieten van mooie Altostratus undulatus wolken al bleef de hoofdkleur grijs en was er niet één opklaring te zien. Het neerslagtotaal bereikte een voorlopige 0,7 mm, maar als we de radar mogen geloven zullen we komende nacht nog een veelvoud daarvan te slikken krijgen.
Ondanks de veelbelovende radarbeelden is het afgelopen nacht niet verder dan enkele korte maar vrij krachtige buitjes gekomen waar geen onweer opzat. Deze zorgden nog eens voor 1,0 mm neerslag en hoewel er geen onweer werd waargenomen in Malderen, bleek dat op sommige plaatsen in zowel Nederland als België toch het geval te zijn. Tegen de ochtend was de rust echter overal weergekeerd en ontwaakten we onder een ietwat onstabiel ogende maar luchtige hemel waarin deze keer weer opklaringen te zien waren. Omstreeks 7H had de zon al meer geschenen dan gisteren op een ganse dag maar we zaten wel in koelere lucht aan de achterzijde van het koufront. De minima waren echter nog vrij hoog met 14,3 graden. De bewolking die vooral uit Stratocumulus castellanus en Cirrus densus bestond, loste voor een groot deel op waardoor het erg zonnig werd. De vrijgekomen opklaringen werden vervolgens opgesmukt met Cumuluswolkjes die net als een paar dagen terug weer een zeer hoge basis leken te hebben. Het werd terug aangenaam zomerweer bij maxima van 23,7 graden bij veel zon terwijl het wat drukkend ging aanvoelen. Vanuit het westen naderden ondertussen buien die omstreeks 15H30 toesloegen in Brussel met een opvallend dicht regengordijn tot gevolg maar op het eerste zicht nog geen onweersverschijnselen. In Malderen was het dan weer een heel ander (eigenlijk helemaal geen) verhaal want de pluviometer wees er nog steeds dezelfde 1,0 mm van vanochtend aan zodat de buien opnieuw hun anti- Londerzeelse trekjes lijken te hebben teruggevonden. Tijdens de avond bevonden we ons net ten westen van de buienlijn die nu in haar lengte naar het noorden trok zodat we de hele tijd konden toezien hoe er een muur van Cirrus densus in het oosten hing terwijl de rest van de hemel diepblauw was met verderop in het westen een gordel van Cumuluswolken. Dit beeld bleef onveranderd al zorgde dit wel voor prachtige, vurige kleuren bij zonsondergang.