Het artikel van Scientas is onnodig verwarrend door waterdamp in de atmosfeer (opslag term) en verdamping (flux) te combineren. Het is (theoretisch) gezien prima mogelijk om met een afname in verdamping een toename in de waterdamp in de atmosfeer te krijgen:
Tot nu toe werd altijd gedacht dat de stijgende temperaturen – ook het zeewater wordt steeds warmer – tot meer waterdamp zouden leiden. Maar sinds eind 2000 is er iets merkwaardigs waargenomen: de toename van de verdamping vertraagt.
De hoeveelheid waterdamp in de atmosfeer is erg klein (~25mm) ten opzichte van de jaarlijkse neerslag/verdamping (~1000mm). De korte doorlooptijd (gemiddeld een dag of 9) maakt het niet zo gevoelig voor de absolute verdamping/neerslag, maar dat ter zijde.
Het idee dat hogere temperaturen automatisch meer verdamping betekenen is ook nergens op gebaseerd, ze noemen het logisch maar plaatsen er zelf een kanttekening bij gezien deze studie. Je kan de logica net zo goed omdraaien, verdamping onttrekt warmte waardoor een afname van verdamping zorgt voor hogere SST's (dat is net zo goed te kort door de bocht).
De methodiek (zie de bijlage van de publicatie) geeft wel te denken. Ze gebruiken de "bulk transfer" methode waarbij de gradiënt wordt bepaald op basis van satelliet data. Dat is voor de SST nog wel uit te leggen, maar al ingewikkeld genoeg. Maar de luchtvochtigheid en wind op enige hoogte boven de oceaan afleiden uit satelliet data is wel heel erg lastig. Voor grotere hoogte, en dikkere lagen, is de sounder data prima, maar minder representatief voor lokale verdamping. Een paar procent verschil in relatieve luchtvochtigheid, binnen de meet onzekerheid, geeft al een significant verschil in verdamping.
Het gebruik van een constant zoutgehalte is ook wel erg gemakkelijk. Je kan op z'n minst een wereldwijde klimatologie gebruiken, maar in de context van trends in verdamping zou een directe feedback meenemen (zie bv TEOS-10) wel netjes zijn, ook al zal de absolute impact beperkt zijn.
Ze kijken ook enkel binnen 60°N-60°S waardoor de conclusie (van zowel de auteurs als Scientas) dat het gaat om een wereldwijde afname nog valt te bezien. De afname van zeeijs laat juist een toename in verdamping toe, wat ook te zien is in bijvoorbeeld neerslag trends (inc sneeuw) in de gebieden rond de Arctische Oceaan.
Als dit daadwerkelijk het geval zou zijn voor de oceanen wereldwijd roept dat wel wat vragen op met betrekking tot de water balans. Zoals gezegd zijn de verdamping en neerslag aan elkaar gelijk, over een lange termijn termijn van jaren, aangezien de opslag in de atmosfeer relatief klein is. Bij een gelijkblijvende wereldwijde neerslag (laat staan een toename), zou die afname gecompenseerd moeten worden door toename van verdamping over land. En die toename moet dan ruim tweemaal hoger zijn gezien het kleinere landoppervlak. Een trend van -1.7mm/yr is equivalent zijn aan zo'n +4mm/yr over land. Of de wereldwijde neerslag neemt in dat tempo af sinds 2008, wat ik minstens zo verassend zou vinden?
Het zou een interessante observatie zijn maar ik zou het wel bevestigd willen zien op basis van wat andere methoden.